بانوی  من  اله  صلح 

 بانوی چراغ بدست

 مثل  افسانه های دوردست  می آیی .  

چون اله   رستگاری

خاموش و  مطنطن

مثل  کتیبه  های  دور

و من

هر بار  می خوانمت 

فرقی نمی کند 

من به تمام  ادیان  و مکاتب و اورادی  که می شود  تو را به نام  بخوانند  

نزدیکم

 و چه  تلخ است  که

می روی

مثل  همیشه 

که پای رفتن  لنگ است  و  پای ماندن  نا هموار

و ای که این دل من است   که  همواره  پر می کشد  به هر سویی  که  تو  بال  می گشایی

می روی  و دل  من مثل  قاصدکی  سبکبال  و  رها  از هر چه  تعلق  و رنگ

گامهای  غربت  تو را  حلقه  ارادتی  می  شود بی واسطه

مرور  می شوی در  ذهن   من وجهی  از ایجاب  در  غربتی شکوهمند

و  دستان   غریب  تو  قهرمان داستانهای  دلتنگی  من  خواهی  شد

یک  بانو با  چشمانی  که مانند  چشمان  آهو  درخشنده و مخملی 

گرم  و  دلخواه  و دوست داشتنی

پر از  خلوت  بودن

و  حضور

که در حضور

همواره  از نو  سروده  می شوی

مثل یک تجلی  روح افزا

بانوی  من

بانوی  بهار و  زمستان

بانوی  با شکوه من  

بانوی  رستاخیز

بانوی  من  بانوی  دوست داشتنی .

چه تلخ است  وقتی  که  میآیی که  لحظاتی  بعد    بروی .

و  چه شیرین است  این  تلخی  در  ذائقه  همیشه ی  انتظار آمدنت.